Σκατόκαιρος. Από το πρωί μας μούχλιασε. Είχε αρχίσει μια ατέλειωτη σιγανή βροχή, που γέμισε τους δρόμους και τους έκανε ποτάμια. Αργά και βασανιστικά. Ξέρετε, τώρα. Όχι εκείνη η βίαιη μπόρα, που γεμίζει τα φρεάτια μέσα σε λίγα λεπτά και τινάζει τα μεταλλικά καπάκια στον αέρα, λες και γίνεται βομβιστική επίθεση στη Βαγδάτη. Η άλλη, η χελωνοειδής, που αρχίζει πρωί και τελειώνει πρωί -αλλά πέντε μέρες μετά.
Τέτοιος καιρός μας έπιασε σήμερα. Ξύπνησα ξημερώματα κι αντί για ηλιοχάραμα βρήκα βροχή κι ομίχλη. Κι όταν προσπάθησα να καταπιώ, διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα!
Ίωση! Εκείνη η περίεργη κατάσταση, που τριγυρνάς στο σπίτι με τις πιτζάμες και τη ρόμπα (ξεκούμπωτη), με το χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο στο ένα χέρι, 
μια κούπα τσάι στο άλλο, μάτι κόκκινο και θολό και μύτη κυνηγόσκυλου. Η κατάσταση εκείνη που όταν μιλάς, γίνεται το «μου» «μπου». Κι ακούγεσαι κάπως έτσι: «Σε μπαρακαλώ, μπια χάρη θέλω, μπάρε τηλέφωνο στη δουλειά να μπεις ότι δεν μπορώ (σ.σ. αυτό το λες σωστά) να μπάω σήμπερα»…
Το χειρότερο είναι όταν θέλεις να κοιμηθείς -και δεν μπορείς! Λίγο ο λαιμός σου που σε γδέρνει λες κι έβαλες υπερβολικό μπούκοβο στον πατσά, λίγο η βουλωμένη μύτη που σε αναγκάζει να αναπνέεις συνεχώς από το στόμα σαν τον δύτη που του κόψανε το οξυγόνο, έρχεται όλη αυτή η κατάσταση και σ αναγκάζει να περιφέρεις τη μιζέρια σου στους καναπέδες του σαλονιού και να μη σε χωράει ο τόπος.
Κι ύστερα έρχεται εκείνη η άγια ώρα, που αποκαμωμένος κλείνεις τα ματάκια σου. Η νύστα νικάει την αρρώστια και παραδίδεσαι.
Για πόσο, όμως; Γιατί μέσα σε λίγα λεπτά, αρχίζει η άλλη κατάρα: Το τηλέφωνο!
Το νέο, ότι είσαι άρρωστος, έχει κυκλοφορήσει. Από χείλη σε χείλη, το μάθανε χίλιοι. Κι η ευγένεια απαιτεί να σου τηλεφωνήσουν για «τα περαστικά». Κι ενώ εσύ δεν μπορείς να αναπνεύσεις, καλά – καλά, να σε ρωτούν, λες και έχουν κάνει copy paste τις ερωτήσεις:
-Καλά, πού κρύωσες;
-Πυρετό έχεις;
-Παίρνεις κανένα φάρμακο;
-Σε γιατρό πήγες;
Με τέτοιο ρυθμό και σε τέτοια ένταση, που σου έρχεται να προωθήσεις ένα email σε όλες τις επαφές σου, με το εξής περιεχόμενο:
«Εδώ και δυο μέρες, πάσχω από ίωση. Δεν έχω, ακόμη, πυρετό. Με πονάει ο λαιμός μου κι έχω καταρροή. Δεν πήγα σε γιατρό, επειδή δεν έχω το κουράγιο να οδηγήσω ως το ιατρείο. Παίρνω κάτι παλιά αντιβιοτικά, αλλά δεν είδα αποτέλεσμα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω αν κρύωσα, ή αν κόλλησα. Ευχαριστώ!»
Θα μου πείτε: «Αντί να λες ευχαριστώ που έχεις φίλους να σε νοιάζονται, εσύ γκρινιάζεις»;
Εμ! Όταν είμαι καλά, είμαι γκρινιάρης. Όταν είμαι άρρωστος, είμαι χειρότερος! Γι αυτό δε μ΄αγαπάτε, άλλωστε;
Διαστήματα 